"Młodość", czyli "Wielkie piękno 2"
Paolo Sorrentino wzbudził powszechne zainteresowanie i
uznanie za sprawą swojego oscarowego dzieła, „Wielkie piękno”. Reżyser
postanowił udowodnić, że potrafi nakręcić równie wybitne dzieło
skierowane do szerszej widowni i w ten sposób powstał film „Młodość”.
Głównym bohaterem jest Fred Ballinger (Michael Caine), wybitny, emerytowany kompozytor, który każde wakacje spędza w luksusowym hotelu pod Alpami. Towarzyszy mu córka Lena (Rachel Weisz), która ostatnio przechodzi kryzys w swoim związku oraz jego najbliższy przyjaciel, Mick Boyle (Harvey Kitel), słynny reżyser i scenarzysta. Starsi panowie borykają się z różnymi problemami– Fred konsekwentnie odrzuca propozycje zagrania swojego najsłynniejszego utworu (obiecał sobie, że już nigdy go nie wykona), a Mick razem z grupą młodych filmowców szuka inspiracji do swojego ostatecznego dzieła, które przebije jego wcześniejsze filmy.
„Młodość” porusza tematykę przemijania i nostalgii. Dzieło Sorrentino często balansuje między dramatem, a komedią. Fred i Mick są sentymentalnymi starszymi mężczyznami, którzy co chwilę wracają pamięcią do przeszłości, do spraw przyziemnych (jak np.: romanse), oraz tych dotyczących twórczości. Często w zabawny sposób przypominają sobie swoje ograniczenia wynikające z wieku- z nostalgicznym uśmiechem przyglądają się atrakcyjnym dziewczynom, liczą swoje krople oddanego moczu (rywalizując niemal) itd. Niektórzy, jak Fred Ballinger starają się zostawić przeszłość za sobą, nie wracać do muzyki, pozostawić ją w sferze wspomnień. Bohater nasz przeżył niegdyś traumę przez którą zrezygnował z dalszego komponowania, mimo to czasami ucieka myślami do świata muzyki i miewa chwile wątpliwości. Mick Boyle pragnie z kolei dalej rozwijać się, wierzy we własna kondycję, sądzi że jego umiejętności nie zanikają z wiekiem. W filmie są także i tacy ludzie, którzy pragną odciąć się od swoich dawnych dokonań i stworzyć coś nowego – przykładem jest Jimmy Tree (Paul Dano), młody aktor z ambicjami, który stara się odciąć od swojej jedynej, powszechnie zapamiętanej roli robota z filmów science-fiction. Zachowanie każdego z bohaterów jest wynikiem ich wspomnień – popełnionych błędów, odniesionych sukcesów, czy relacji z najbliższymi. Film nieustannie zadaje pytanie: Czy należy żyć wspomnieniami, czy jednak iść przed siebie nie bacząc na ograniczenia? Czy nostalgia nas bardziej wzmacnia, czy osłabia?
Stylistycznie
i scenariuszowo „Młodość” jest mocno zbliżona do „Wielkiego piękna”. To
również spokojna historia , pełna drobnych, refleksyjnych wątków
pobocznych i symbolicznych postaci (głównie artystów). Tempo jest bardzo
nastrojowe, powolne, chwilami wręcz usypiające . Film momentami
balansuje między snem, a jawą. Rozmowy między postaciami są pełne
głębokich refleksji i żartobliwych, ironicznych dialogów. Sorrentino
jednocześnie bawi i zmusza widzów do myślenia.
Wizualnie film prezentuje identyczny poziom jak „Wielkie piękno”. W końcu zdjęcia do obu filmów zrealizował wielokrotnie nagradzany Luca Bigazzi. Obraz wypełniony jest ślicznymi, statycznymi ujęciami krajobrazów, luksusowego hotelu i jego mieszkańców. Ścieżka dźwiękowa Davida Langa prezentuje równie wysoki poziom. Jest ona różnorodna, pojawiają się zarówno utwory orkiestralne jak i elektroniczne. W filmie gościnnie wystąpili i zaśpiewali Mark Kozelek, Paloma Faith i Sumi Jo.
Aktorsko również jest rewelacyjnie. Sorrentino zaangażował wybitnych, brytyjsko/amerykańskich aktorów. Michael Caine błyszczy na ekranie jako wrażliwy, zmęczony życiem i powściągliwy kompozytor. Jest to jak dotąd jego najlepsza rola (w końcu odciął się od roli powielanej przez ostatnie 10 lat). Świetnie również wypadł Harvey Kietel, jako ekscentryczny, ironiczny Mick Boyle, oraz Rachel Weisz jako córka Freda- w dzieciństwie ignorowana przez ojca, obecnie porzucona przez męża.
Paolo Sorrentino powtórzył sukces „Wielkiego piękna”, ale tym razem po angielsku i ze znanymi aktorami. To kolejne, artystyczne, zabawne i zmuszające do myślenia dzieło. Jeżeli przypadł Wam do gustu włoski film reżysera, cenicie ambitne produkcje pełne dobrych kadrów, nastrojowej muzyki, filozofii, refleksji, subtelnego i ironicznego humoru, to „Młodość” jest pozycją obowiązkową.
 |
| www.filmweb.pl |
Głównym bohaterem jest Fred Ballinger (Michael Caine), wybitny, emerytowany kompozytor, który każde wakacje spędza w luksusowym hotelu pod Alpami. Towarzyszy mu córka Lena (Rachel Weisz), która ostatnio przechodzi kryzys w swoim związku oraz jego najbliższy przyjaciel, Mick Boyle (Harvey Kitel), słynny reżyser i scenarzysta. Starsi panowie borykają się z różnymi problemami– Fred konsekwentnie odrzuca propozycje zagrania swojego najsłynniejszego utworu (obiecał sobie, że już nigdy go nie wykona), a Mick razem z grupą młodych filmowców szuka inspiracji do swojego ostatecznego dzieła, które przebije jego wcześniejsze filmy.
„Młodość” porusza tematykę przemijania i nostalgii. Dzieło Sorrentino często balansuje między dramatem, a komedią. Fred i Mick są sentymentalnymi starszymi mężczyznami, którzy co chwilę wracają pamięcią do przeszłości, do spraw przyziemnych (jak np.: romanse), oraz tych dotyczących twórczości. Często w zabawny sposób przypominają sobie swoje ograniczenia wynikające z wieku- z nostalgicznym uśmiechem przyglądają się atrakcyjnym dziewczynom, liczą swoje krople oddanego moczu (rywalizując niemal) itd. Niektórzy, jak Fred Ballinger starają się zostawić przeszłość za sobą, nie wracać do muzyki, pozostawić ją w sferze wspomnień. Bohater nasz przeżył niegdyś traumę przez którą zrezygnował z dalszego komponowania, mimo to czasami ucieka myślami do świata muzyki i miewa chwile wątpliwości. Mick Boyle pragnie z kolei dalej rozwijać się, wierzy we własna kondycję, sądzi że jego umiejętności nie zanikają z wiekiem. W filmie są także i tacy ludzie, którzy pragną odciąć się od swoich dawnych dokonań i stworzyć coś nowego – przykładem jest Jimmy Tree (Paul Dano), młody aktor z ambicjami, który stara się odciąć od swojej jedynej, powszechnie zapamiętanej roli robota z filmów science-fiction. Zachowanie każdego z bohaterów jest wynikiem ich wspomnień – popełnionych błędów, odniesionych sukcesów, czy relacji z najbliższymi. Film nieustannie zadaje pytanie: Czy należy żyć wspomnieniami, czy jednak iść przed siebie nie bacząc na ograniczenia? Czy nostalgia nas bardziej wzmacnia, czy osłabia?
- www.cinemag.gr
 |
|
|
Wizualnie film prezentuje identyczny poziom jak „Wielkie piękno”. W końcu zdjęcia do obu filmów zrealizował wielokrotnie nagradzany Luca Bigazzi. Obraz wypełniony jest ślicznymi, statycznymi ujęciami krajobrazów, luksusowego hotelu i jego mieszkańców. Ścieżka dźwiękowa Davida Langa prezentuje równie wysoki poziom. Jest ona różnorodna, pojawiają się zarówno utwory orkiestralne jak i elektroniczne. W filmie gościnnie wystąpili i zaśpiewali Mark Kozelek, Paloma Faith i Sumi Jo.
 |
| csw.torun.pl |
Aktorsko również jest rewelacyjnie. Sorrentino zaangażował wybitnych, brytyjsko/amerykańskich aktorów. Michael Caine błyszczy na ekranie jako wrażliwy, zmęczony życiem i powściągliwy kompozytor. Jest to jak dotąd jego najlepsza rola (w końcu odciął się od roli powielanej przez ostatnie 10 lat). Świetnie również wypadł Harvey Kietel, jako ekscentryczny, ironiczny Mick Boyle, oraz Rachel Weisz jako córka Freda- w dzieciństwie ignorowana przez ojca, obecnie porzucona przez męża.
Paolo Sorrentino powtórzył sukces „Wielkiego piękna”, ale tym razem po angielsku i ze znanymi aktorami. To kolejne, artystyczne, zabawne i zmuszające do myślenia dzieło. Jeżeli przypadł Wam do gustu włoski film reżysera, cenicie ambitne produkcje pełne dobrych kadrów, nastrojowej muzyki, filozofii, refleksji, subtelnego i ironicznego humoru, to „Młodość” jest pozycją obowiązkową.
Komentarze
Prześlij komentarz